Μετάφραση

English French German Spain Italian Dutch Russian Portuguese Japanese Korean Arabic Chinese Simplified

Αρχείο

You Are Here: Home - ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ , ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ , ΔΗΜΑΡ , ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ , ΜΝΗΜΟΝΙΟ , ΠΟΛΙΤΙΚΗ , ΣΑΜΑΡΑΣ - Ο Βενιζέλος αναζητεί ρόλο υπό το «βάρος» Σαμαρά

Πριν λίγες μέρες περιγράφαμε τα δεδομένα που προκύπτουν για την προοπτική κάθε κομματικού σχηματισμού με βάση τη δημιουργία της νέα κυβέρνησης και τις πιθανές εξελίξεις το αμέσως επόμενο διάστημα «Το μέλλον των κομμάτων στη νέα κοινωνική διάταξη». Η διπλή πίεση από ΝΔ και ΔΗΜ.ΑΡ (που διαθέτουν πιο διακριτό κυβερνητικό διακύβευμα) και η ιδεολογική ασάφεια Βενιζέλου, που από την πλήρη αναδόμηση της κεντροαριστεράς κατέληξε στην αποδοχή ενός ρόλου διαχειριστή του ΠΑΣΟΚικού παρελθόντος, έθεταν τον πρόεδρο του κινήματος σε δυσχερέστατη θέση ακόμα και για την ίδια την πολιτική του επιβίωση.

Η παρουσία Σαμαρά στη διάρκεια των προγραμματικών δηλώσεων ήταν καταλυτική. Η εμμονή του στην προώθηση αποκρατικοποιήσεων, αναδιάρθρωσης των κρατικών δομών, περιορισμού της σπατάλης αλλά και οι συνεχείς αναφορές του στην ταχύτατη ενίσχυση της ανάκαμψης με ταυτόχρονη σταδιακή προώθηση μέτρων ισορρόπησης των κοινωνικών επιπτώσεων του μνημονίου, άφησαν πολύ θετικές εντυπώσεις και πιστώνουν των πρωθυπουργό με προσδοκίες αποτελεσματικής διαχείρισης και ανάλογων πρωτοβουλιών.

Ο Βενιζέλος συναισθανόμενος τον παραγκωνισμό του και την έλλειψη διακριτού ρόλου στην κυβερνητική λειτουργία αναζήτησε στις ετεροβαρείς, στυγνά τεχνοκρατικές και χωρίς αίσθηση πολιτικής διπλωματίας, δηλώσεις Στουρνάρα, την ευκαιρία για να αναδείξει το ρόλο της εσωτερικής Τρόικας (των αρχηγών που στηρίζουν την κυβέρνηση) σε κυρίαρχο όργανο εξουσίας. Γνωρίζει όμως και ο ίδιος ότι θεσμικά και πρακτικά πρόκειται περισσότερο για μια επικοινωνιακή εκτόνωση παρά για ουσιαστική παρέμβαση.

Εντός κι εκτός της χώρας οι κυβερνήσεις κρίνονται από την αποτελεσματικότητα τους κι αυτοί που λειτουργούν αποδοτικά πιστώνονται και τα εύσημα. Κανένα δήθεν «καθοδηγητήριο»... υψηλής διανόησης και κανένα άτυπο όργανο εσωτερικής εμπνεύσεως όπως η «διαπραγματευτική ομάδα» δεν αποτελούν θεσμικούς φορείς διαχείρισης της εξουσίας. Με αυτή τη λογική, οι επιτυχημένες επιχειρήσεις θα «χρέωναν» την πρόοδο τους αποκλειστικά στα διοικητικά συμβούλια κι όχι στους εκτελεστές των όποιων γενικών αποφάσεων!

Σε αυτή την εναγώνια προσπάθεια ο Βενιζέλος κατέφυγε σε λαϊκίστικες πρακτικές που υποτίθεται ότι κατακεραύνωνε προεκλογικά. Χρησιμοποιεί ρητορικά σχήματα για να επαναδιατυπώσει το προφανές. Δεν υπάρχουν σκληρές και μαλακές γραμμές στις κυβερνητικές προτεραιότητες και τα ζητήματα δεν τίθενται με αυτάρεσκες δηλώσεις εσωτερικής κατανάλωσης.

Η διαπραγμάτευση είναι δεδομένη εφόσον και τα στοιχεία πλέον αποδεικνύουν τα υφεσιακά αδιέξοδα που σωρεύονται από συγκεκριμένες πολιτικές βίαιης εσωτερικής υποτίμησης. Είναι όμως επίσης δεδομένο ότι η αναξιοπιστία μας έχει φτάσει στο αποκορύφωμα της, όταν επί 2,5 χρόνια αναζητούσαμε τρόπους αποφυγής και των πιο αυτονόητων μεταρρυθμίσεων για να μην συγκρουστούμε με συντεχνιακά και πολιτικοοικονομικά συμφέροντα.

Εθελοτυφλούμε αν δεν παραδεχόμαστε ότι οι εξελίξεις και στα δυο επίπεδα θα είναι σχεδόν ταυτόχρονες. Όσο πιο συγκροτημένοι και με απτό σχέδιο δράσης δείχνουμε εμείς, τόσο αυξάνει η διεθνής αξιοπιστία μας και τόσο πιο αποτελεσματική θα είναι η οποιαδήποτε διαπραγμάτευση. Αυτό που θα είχε να προσφέρει κάποιος αυτή τη στιγμή δεν είναι οι ρητορικές αναδιατάξεις του κοινώς αποδεκτού, αλλά η προώθηση ισοδύναμων πολιτικών (άμεση κεντρική διαχείριση προμηθειών, σχεδόν εξάλειψη επιχορηγήσεων σε ΜΚΟ, σύνταξη προϋπολογισμού μηδενικής βάσης κλπ) που θα έδιναν το περιθώριο για στοχευμένη διεκδίκηση ανάκλησης εργασιακών και φορολογικών επιβαρύνσεων.

Κων/νος Μανίκας
Οικονομολόγος – Ψυχολόγος

Share

0 σχόλια

Leave a Reply

SYNC BLOGS