.png "English"){kind=small}
Του Ν.Γ. ΔρόσουΜε συσσίτια και διανομές οπωροκηπευτικών στα μεγαλύτερα αστικά κέντρα της χώρας, με ελλείψεις φαρμάκων και ειδών στοιχειώδους περίθαλψης στα νοσοκομεία και στρατιές ανέργων στα γκισέ του ΟΑΕΔ δεν γίναμε ιδιαίτερα σοφότεροι από όσα, όντως δυσοίωνα, ανακοίνωσε χθες το ΙΟΒΕ και η ICAP για την πορεία της οικονομίας και της απασχόλησης.
Η χώρα διαθέτει σήμερα τον χαμηλότερο αριθμό απασχολουμένων της τελευταίας δεκαετίας, ήτοι λιγότερους από 4 εκατ. ανθρώπους, και κερδίζει μόνον τα 4/5 όσων κέρδιζε πριν από την κρίση.
Πριν βγει ο χρόνος η ύφεση θα κυμαίνεται περί το 7% για εφέτος και αθροιστικά θα διαμορφώνεται στο 20% για την περίοδο της κρίσης, η επίσημη ανεργία θα βρίσκεται στο 23,6% και η ανεπίσημη θα είναι σημαντικά υψηλότερη.
Το δημόσιο βρίσκεται σε κατάσταση άτυπης στάσης πληρωμών, καθώς χρωστά περισσότερα από 6,5 δισ. ευρώ στους προμηθευτές του και άλλα 3,5 δισ. ευρώ σε επιστροφές ΦΠΑ, ενώ τα ρευστά του διαθέσιμα εξαντλούνται ταχύτατα.
Στον ιδιωτικό τομέα τα λουκέτα είναι «βροχή» και το καθημερινό ξεκλήρισμα επιχειρήσεωνκαι βιομηχανιών, όσων έχουν απομείνει, κορυφώνεται.
Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη φαντασία για να δει κανείς πού βαδίζουμε, ιδίως εάν διακοπεί η δανειακή μας υποστήριξη.
Πέρα και πάνω από τις όποιες υποχρεώσεις ή δεσμεύσεις έχει η Ελλάδα έναντι των εταίρων και δανειστών της, ακόμη και εάν η υπομονή τους εξαντλείται, όπως διεμήνυσε χθες με περίσσιο θράσος από το Βερολίνο ο κ. Φ. Ρέσλερ, εάν υπήρξε ποτέ μια ώρα επιτακτικής ανάγκης για την ανάληψη δράσης και την επίδειξη αποφασιστικότητας, αυτή είναι σίγουρα η παρούσα.
Ας μην έχει αμφιβολία απολύτως κανείς. Βαδίζουμε ολοταχώς σε καταστάσεις όμοιες των οποίων δεν έχει βιώσει η χώρα μας από τις αρχές της δεκαετίας του 1950.
Το διακύβευμα δεν είναι μόνον η παραμονή μας στην ευρωζώνη, αν και ασφαλώς αυτό είναι το μεγάλο ζητούμενο, αλλά κυριότερα η επιβίωσή μας στα όρια της αξιοπρέπειας.
Λιποψυχία, ατολμία ή υπαναχωρήσεις δεν έχουν τόπο. Όπως ασφαλώς δεν έχουν τόπο και υπαναχωρήσεις ή παραιτήσεις ανθρώπων από θέσεις ευθύνης, με γνώμονα το προσωπικό τους πολιτικό συμφέρον.
Τι πρέπει να γίνει είναι γνωστό.
Πέρα και πάνω από το μνημόνιο, πρέπει να εμπεδωθεί εκ νέου στην ελληνική κοινωνία ένα αίσθημα ασφάλειας και σιγουριάς ότι όσοι κρατούν τα ηνία της χώρας είναι σε θέση να υλοποιήσουν τις μεταρρυθμίσεις και τις παρεμβάσεις που απαιτούνται για την επανεκκίνηση της ελληνικής οικονομίας.Να δει ο κόσμος, ο καθένας από εμάς, ότι η φορολογική μεταρρύθμιση γίνεται πράξη και ότι τα βάρη που του αναλογούν δεν είναι υπέρμετρα.
Να υπάρξει πάταξη της φοροδιαφυγής αλλά και ταυτόχρονα περιστολή της σπατάλης στον δημόσιο τομέα, ώστε να νιώσει ο πολίτης αυτής της χώρας ότι το υστέρημά του δεν πάει στον βρόντο και ότι δεν θα χαθεί μια γενιά ανθρώπων στον βωμό της κρίσης.
Να γίνουν αμέσως πράξη οι περίφημες διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, με την πραγματική απελευθέρωση αγορών και επαγγελμάτων, τη διοικητική αναδιάρθρωση του κράτους, την άρση της γραφειοκρατίας και των αντικινήτρων στις επενδύσεις, αλλά και με θεσμικές παρεμβάσεις που ενισχύουν τις συνθήκες ανταγωνισμού και τερματίζουν τον σφικτό εναγκαλισμό της οικονομίαςαπό το κράτος.
Με λίγα λόγια, να γίνουν πράξη όσα, χρόνια τώρα, λέμε ότι έχει ανάγκη ο τόπος μας.
Πριν έρθουν τα χειρότερα.
Πέρα και πάνω από τις όποιες υποχρεώσεις ή δεσμεύσεις έχει η Ελλάδα έναντι των εταίρων και δανειστών της, ακόμη και εάν η υπομονή τους εξαντλείται, όπως διεμήνυσε χθες με περίσσιο θράσος από το Βερολίνο ο κ. Φ. Ρέσλερ, εάν υπήρξε ποτέ μια ώρα επιτακτικής ανάγκης για την ανάληψη δράσης και την επίδειξη αποφασιστικότητας, αυτή είναι σίγουρα η παρούσα.
Ας μην έχει αμφιβολία απολύτως κανείς. Βαδίζουμε ολοταχώς σε καταστάσεις όμοιες των οποίων δεν έχει βιώσει η χώρα μας από τις αρχές της δεκαετίας του 1950.
Το διακύβευμα δεν είναι μόνον η παραμονή μας στην ευρωζώνη, αν και ασφαλώς αυτό είναι το μεγάλο ζητούμενο, αλλά κυριότερα η επιβίωσή μας στα όρια της αξιοπρέπειας.
Λιποψυχία, ατολμία ή υπαναχωρήσεις δεν έχουν τόπο. Όπως ασφαλώς δεν έχουν τόπο και υπαναχωρήσεις ή παραιτήσεις ανθρώπων από θέσεις ευθύνης, με γνώμονα το προσωπικό τους πολιτικό συμφέρον.
Τι πρέπει να γίνει είναι γνωστό.
Πέρα και πάνω από το μνημόνιο, πρέπει να εμπεδωθεί εκ νέου στην ελληνική κοινωνία ένα αίσθημα ασφάλειας και σιγουριάς ότι όσοι κρατούν τα ηνία της χώρας είναι σε θέση να υλοποιήσουν τις μεταρρυθμίσεις και τις παρεμβάσεις που απαιτούνται για την επανεκκίνηση της ελληνικής οικονομίας.Να δει ο κόσμος, ο καθένας από εμάς, ότι η φορολογική μεταρρύθμιση γίνεται πράξη και ότι τα βάρη που του αναλογούν δεν είναι υπέρμετρα.
Να υπάρξει πάταξη της φοροδιαφυγής αλλά και ταυτόχρονα περιστολή της σπατάλης στον δημόσιο τομέα, ώστε να νιώσει ο πολίτης αυτής της χώρας ότι το υστέρημά του δεν πάει στον βρόντο και ότι δεν θα χαθεί μια γενιά ανθρώπων στον βωμό της κρίσης.
Να γίνουν αμέσως πράξη οι περίφημες διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, με την πραγματική απελευθέρωση αγορών και επαγγελμάτων, τη διοικητική αναδιάρθρωση του κράτους, την άρση της γραφειοκρατίας και των αντικινήτρων στις επενδύσεις, αλλά και με θεσμικές παρεμβάσεις που ενισχύουν τις συνθήκες ανταγωνισμού και τερματίζουν τον σφικτό εναγκαλισμό της οικονομίαςαπό το κράτος.
Με λίγα λόγια, να γίνουν πράξη όσα, χρόνια τώρα, λέμε ότι έχει ανάγκη ο τόπος μας.
Πριν έρθουν τα χειρότερα.
ΠΗΓΗ: EURO2DAY.GR
0 σχόλια