You Are Here: Home - ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ , ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ , ΣΑΜΑΡΑΣ , ΥΓΕΙΑ - Το βασίλειο μου για... 25 ευρώ!

Κάποιοι με ρωτούσαν τις τελευταίες μέρες γιατί δεν εμπλεκόμουν διαδικτυακά στη συζήτηση για τα 25 ευρώ της νοσηλείας στα νοσοκομεία. Όσοι μίλησαν προσωπικά μαζί μου για το θέμα γνωρίζουν τη σιγουριά που είχα εκφράσει για παρέμβαση του πρωθυπουργού που με τον ένα ή άλλο τρόπο (είτε άμεσα όπως συνέβη, είτε λίγους μήνες μετά μέσω του πρωτογενούς πλεονάσματος), θα έδινε τέλος στο θέμα!

Όταν αυτή η κοινωνία αφιέρωσε λιγότερο χρόνο για να επιχειρηματολογήσει γύρω από πολύ σημαντικότερα, και με ουσιαστικότερες κοινωνικές επιπτώσεις, ζητήματα, ήταν δυσανάλογα μεγάλη και άσκοπη φθορά για την κυβέρνηση και τον τόπο να αναλωνόμαστε σε μια ανούσια αντιπαράθεση για ένα μέτρο που μετά βίας θα προσέθετε 20-30 εκατομ. ευρώ στον προϋπολογισμό (μετά τις εξαιρέσεις απόρων, χρονίως πασχόντων και πιθανότατα ανέργων).

Τελικά ποιος ακριβώς ήταν ο στόχος αυτού του μέτρου; Ποια η λογική στο να χρεώνεις αυτόνομα υπηρεσίες υγείας, όταν διαθέτεις ένα σύστημα γενικευμένου κοινωνικού κράτους που χρηματοδοτείται κι από αρκετά υψηλές ασφαλιστικές εισφορές (τις οποίες μάλιστα υποχρεούμαστε να μειώσουμε σταδιακά); Μπορούσε να έχει αποφευχθεί αυτή η αναταραχή που με την παραφιλολογία και τον δημοσιογραφικό κιτρινισμό πήρε απρόσμενες διαστάσεις;

Το βασικό επιχείρημα υπέρ της επιβολής του μέτρου ήταν η ανάγκη να περιοριστεί η αλόγιστη καταφυγή στα νοσοκομεία ακόμα και για περιπτώσεις που ιατρικά δεν θα δικαιολογούσαν κάτι τέτοιο. Η βάση του σκεπτικού είναι σωστή αλλά η απάντηση στο πρόβλημα δεν βρίσκεται στο αντικίνητρο της επιπρόσθετης οικονομικής επιβάρυνσης αλλά στο κίνητρο της πρόληψης, της ενημέρωσης, και κυρίως στη βελτίωση της πρωτοβάθμιας περίθαλψης.

Χρειαζόταν άραγε όλη αυτή η... ασύμμετρη επικοινωνιακή πίεση και για μια ακόμα φορά η προσωπική εμπλοκή του πρωθυπουργού, για να ανακληθεί ένα αντιφατικό μέτρο που θα μπορούσε να εντάσσεται σε μια πιο φιλελεύθερη αντίληψη για αντίτιμο ανά υπηρεσία με μείωση της αντίστοιχης φορολογίας εισοδήματος ή των ασφαλιστικών επιβαρύνσεων αλλά δεν έχει θέση στη σημερινή δομή του κοινωνικού κράτους;

Αυτό που μένει ως δίδαγμα από τη συγκεκριμένη υπόθεση είναι ότι ορισμένες αποφάσεις που μπορεί να φέρουν υπερβολική επικοινωνιακή φόρτιση σε σχέση με τη σημαντικότητα τους, καλό είναι να εντοπίζονται από τους αρμόδιους υπουργούς (που ο ρόλος τους δεν είναι η προσωπική επικοινωνιακή ανάλωση, ούτε η τυπική εκτέλεση υποχρεώσεων αλλά η έγκαιρη ανάγνωση και διαχείριση των αντιδράσεων) πριν χρειαστεί η πρωθυπουργική ανάμειξη.

Στη συγκεκριμένη περίπτωση θα μπορούσε πχ να έχει υπάρξει μια προεργασία ώστε να μην χρειαστεί καν η λύση να βρεθεί στη φορολόγηση, ακόμα κι αν πρόκειται για τον καπνό, αλλά στην περαιτέρω περιστολή δαπανών από τη γενικευμένη χρήση των ηλεκτρονικών προμηθειών ή τον περιορισμό κοστοβόρων εξετάσεων.

Κων/νος Μανίκας

Οικονομολόγος –Ψυχολόγος

Tags: ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ , ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ , ΣΑΜΑΡΑΣ , ΥΓΕΙΑ