Γράφει ο Κων/νος Μανίκας, 
Οικονομολόγος-Ψυχολόγος

Η αξιολόγηση βρίσκεται στον αέρα, τα φορολογικά έσοδα καταρρέουν, η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών σε αναμονή, το κούρεμα των καταθέσεων στο μισάνοιχτο συρτάρι, το μεταναστευτικό φορτώνεται δυσανάλογα στις πλάτες της χώρας αλλά η δεύτερη φορά αριστερά ασχολείται με το πως θα καλύψει με αλχημείες τα κενά στα πόθεν έσχες των… ξεχασιάρηδων υπουργών, αν είναι… πενταροδεκάρες η επιβάρυνση της μέσης οικογένειας με 23% ΦΠΑ στην ιδιωτική εκπαίδευση κι αν ο… ταξικός αγώνας των καθαριστριών πρέπει να επιβραβευθεί με την τοποθέτηση τους σε γραμματειακές θέσεις!

Ο Τσίπρας εγκλωβίστηκε σε μια συμφωνία με δυσβάσταχτα φορολογικά μέτρα και μεγάλες περικοπές συντάξεων (μέρος των οποίων μπορεί να αντισταθμιστούν με ακόμα περισσότερες φορολογικές επιβαρύνσεις για την αγορά!) ενώ ταυτόχρονα μεταθέτει χρονικά μεταρρυθμιστικές αποφάσεις γιατί δεν διαθέτει το σθένος να συγκρουστεί με κανένα από τα συντεχνιακά συμφέροντα που τον στήριξαν. Μοναδικό του αποκούμπι η ρύθμιση για το χρέος που έτσι κι αλλιώς θα προκύψει αφού οι εταίροι σιγουρευτούν για την προώθηση των προαπαιτούμενων και με παραμέτρους προκαθορισμένες εδώ και τρία χρόνια.

Στο μεσοδιάστημα όμως η φοροδοτική ικανότητα των πολιτών εξαντλήθηκε πλήρως και κάθε νέο μέτρο αποδίδει όλο και λιγότερα από τα αναμενόμενα έσοδα, η τρύπα στον προϋπολογισμό μεγαλώνει παρά την σχετική συγκράτηση της ύφεσης και η πραγματική οικονομία παραμένει στον πάγο εν αναμονή εξασφάλισης της τραπεζικής σταθερότητας. Τι κι αν η Παγκόσμια Τράπεζα ανακοινώνει χρηματοδοτική ενίσχυση των ελληνικών επιχειρήσεων; Ποιος «τρελός» θα προχωρήσει σε νέες επενδύσεις σε περιβάλλον διαρκούς πολιτικής αστάθειας, οικονομικής αβεβαιότητας, κεφαλαιακών περιορισμών και ψυχολογικής κατάπτωσης;

Αλλά ποιος νοιάζεται για όλα αυτά; Όσο η ταξική συνείδηση υπηρετείται με λαϊκίστικους θεατρινισμούς και αποφάσεις αποδεκατισμού του φθονερού… πλούτου (που επιτέλους ορίστηκε σε οτιδήποτε ξεπερνά το όριο της αξιοπρεπούς διαβίωσης!) οι δύσκολες επιλογές σπρώχνονται προς το μέλλον με την ελπίδα της χαλάρωσης λόγω της προσφυγικής κρίσης. Αν στο όνομα της αναποτελεσματικότητας παραχωρηθεί η μετατροπή της χώρας σε ευρωπαϊκή μεταναστευτική αποθήκη, τότε θα μιλάμε για μια εξίσου τεράστιας γελοιότητας επιλογή με αυτή της επτάμηνης δήθεν διαπραγμάτευσης. Μόνο που στην τωρινή περίπτωση οι επιπτώσεις είναι εκτός από οικονομικές και βαθύτατα εθνικές (προφανώς δευτερεύον για τον αριστερό διπλωματικό αναλφαβητισμό!).

Το κούρεμα των καταθέσεων και το Grexit με δόλωμα μια γενναία αναδιάρθρωση του χρέους παραμένει υπαρκτό σενάριο, όχι επειδή όντως κάποιοι «κακοί» ξένοι το επιθυμούν αλλά γιατί η κυβέρνηση συνεχίζει να παίζει το παιχνίδι της εξάντλησης των χρονικών ορίων πριν προβεί σε τελικές κινήσεις. Αυτοί όμως οι εξυπνακισμοί κάποια στιγμή καταλήγουν στο αντίθετο από το επιθυμητό αποτέλεσμα και πριν καλά, καλά το καταλάβεις έχει βρεθείς δέσμιος του ίδιου σου του τακτικισμού! Μόνιμο «κούρεμα»… σοβαρότητας!